ჩემი საუკეთესო მეგობარია ნათია მახარაძე. არვიცი უბრალოდ ვერ გადმოვცემ ვინ არის ეს ადამიანი ჩემთვის. აუღწერლად მიყვარს, რასაც ქვია ყველაზე ძვირფასი ადამიანია ჩემთვის. ბაღიდან ერთად ვართ, ერთად ვიზრდებით, ღრმა ბავშვობიდან ძლიერ ძლიერ მიყვარს, მთელი გულით, არვიცი იმაზე მეტად ვმეგობრობთ რასაც მეგობრობა ქვია, იმაზე მეტად მიყვარს რასაც სიყვარული ქვია, იმაზე მეტად ვუგებთ ერთმანეთს რასაც გაგება ქვია, არვიცი მართლა ყველაფერი აი საერთოდ ყველაფერი იცის ჩემზე და მე ვიცი მასზე, ჩემი დაიკოა რომელიც მართლა არ მყავს, ეგ მიმაჩნია მე ჩემს ყველაზე დიდ დად, ოჯახის წევრად, მასთან ისე ვარ თითქოს ჩემი სახლი იყოს , ის კი ჩემთან, მიყვარს აი არვიცი . მისგან შორს რომ ვარ ხოლმე ერთი სული მაქვს ვნახო რომ მოვუყვე რაღაც ახალი თუნდაც პატარა, წვრილმანი მაგრამ მთავარია მოვუყვე, აი ეს არის ჩემი საუკეთესო მეგობარი, იყო დრო ჩვენს დაშორებას რომ ცდილობდნენ მაგრამ კი როგორ არა . ვჭორიკნობით კიდევაც ერთმანეთზე მაგრამ რათქმაუნდა არა ბოროტი განზრახვით . რამდენჯერ გვიჩხუბია და მეორე დღეს ისევ ერთად ვართ, როცა ვუბრაზდებით ერთმანეთს და ვამბობთ სულ „ამჯერად სამუდამოდ“ ყველა იცინის, იცის რომ ეს გაბრაზება ერთ დღიანია იციან რომ ერთმანეთის გარეშე არ გვინდა ცხოვრება რადგან მართლა ჩემი ჭკუსაა მე მისი. ყველაფერ სისულელეზე ვიცინით, უმიზეზოდ ხანდახან დავიწყებ სიცილს ის ამყვება რომ ვეკითხხები რა გაცინებს თქო შენ სიცილზე გამეცინა ან მეტყვის არვიცი იცინი და მეც ვიცინიო ;დ მეც ეგრე ვარ. უგონოდ მესმის მისი და მას ჩემი, ჩვენი ცხოვრებაც რაღაცით გავს ერთმანეთს, ჩვენც ვგავართ ერთმანეთს გარეგნობით ჭკუით ხომ საერთოდ უბრალოდ ვერ გადმოვცემ რა ახლოს ვართ ერთმანეთთან.